Smutny post

Tak sobie myślę i chyba musza o tym napisać.

Tylko to będzie trochę smutny post, ale haloo Adrian a kiedy ty napisałeś coś wesołego? 

Jak już wiecie, w grudniu zmarł mi brat i szczerze to dalej nie chce o tym mówić, ani pisać. Jednak blog to coś innego. Czuję że tutaj mogę a wręcz muszę.

Ludzie mi mówili że mogę na nich liczyć, że o jest super wszystko cacy. I niby okej.

Ale jest jedną taka osoba co na to kompletnie nie zważała, przy kłótni poruszyła ten temat, gdzie na sprawy rodzinne nie powinno się wjeżdżać, a szczególnie takie sprawy. 

Tylko teraz wiem, że ta osoba jest kompletnie pusta. Kocha tylko jedną osobę i się do niej ogranicza. Tak jakby była jedyną na świecie. Czasem to nawet miałem wrażenie że jest ważniejsza nawet od rodziny, rodzeństwa.

Ma ona kuzynkę, której kilka tygodni po śmierci mojego brata, umarła babcia. A ona dalej nie rozumiała, że to być może jedna z najważniejszych osób, mówiła "to babcia tylko". No właśnie nie. To dla niej nie była tylko babcia.

Bez uczuć osoba. Naprawdę.

Widać że jest tak zniszczona, że nie obchodzi ją co ktoś czuję. Nie życzę Ci takiej tragedii, ale widać że jej nigdy nie przeżyłaś. 

Od tamtego momentu wiedziałem że myślisz tylko o sobie i masz gdzieś uczucia innych prócz oczywiście swoich.

Wmawiasz sobie choroby, ale nie jesteś pewna czy je w ogóle masz. Może nie wmawiasz, źle użyte słowo ale no NIE WIESZ. Po to się idzie do specjalisty, żeby ten mógł Ci je potwierdzić.

Człowiek bez uczuć powinien się leczyć. To nie ze mną jest coś nie tak (jak to mi wmawiano) tylko z tobą.

Pewnie nieraz pojawi się jeszcze post o tym, ale wiecie... Naprawdę po tak długim czasie czuję się wolny. I wiadomo, czasem chciałoby się wrócić, ale nie do takiej trucizny, która z każdym dniem truła moje serce. Odbierała mi cząstkę mnie. I pragnęła więcej i więcej i nie mogła przestać.

A teraz.

Jestem wolny i czuję, że to może być to, czego od tak dawna potrzebowałem.