Chciałbym kontaktu z tobą, miłości prawdziwych przyjaciół.
Ale czasem nie można.
Nie można dla siebie.
Bo kiedy Twoi przyjaciele od tak zacierają prawdę i nie zważają na słowa - nie da się.
Nie da się tak dłużej żyć.
Trzeba zakończyć niektóre znajomości i domknąć szufladkę którą się kiedyś otworzyło.
I teraz jak do mnie piszą o wybaczenie.
Nie boli już że tyle osób straciłem.
Mogą błagać, prosić, płakać a mnie to nie rusza.
Bo to właśnie wy zrobiliście z mojego serca kamień.
On się teraz "niedgładzi", już taki będzie.
I to że kiedyś sobie obiecaliście że będziecie na zawsze nic nie znaczy. Bo zawsze było i jest. A nie wtedy ktoś potrzebuje pomocy.
Słowo "na zawsze" jest skomplikowane. Bo kiedy to zawsze było w najgorszym momencie mojego życia to "zawsze" się nie pojawiło. I zniknęło. Cała prawda tego słowa.
Mogę z kimś wychodzić, śmiać się udawać że jest super. Ale i wy i ja dobrze wiecie że oklamuje samego siebie.
Egoista powiecie?
Tak, każdy z nas nim jest.
Tylko ze kiedy ja myślałem o innych to straciłem siebie. Dalej egoista? Tak, bo kiedy dałem całego siebie nie zostało że mnie nic.
Wasze usprawiedliwienie na wszystko dlaczego jestem egoistą. Zajebiscie
Nie tęsknie.
Naprawdę nie tęsknie za osobami z którymi zerwałem kontakt. Tak wiadomo, czasem wspominam te "super chwilę" a później sobie przypominam że wcale nie były super. Bo to wieczne narzekanie na coś czego nie zrobiłem. Za coś że zachowałem się inaczej niż ktoś oczekiwał.
Oczekujcie ode mnie czego chcecie ale JA SAM wiem czego chce.
Jestem innym człowiekiem.
Mówicie ze zostanę sam.
Być może, skoro wy nie umieliście dostrzec tego że za dużo dawałem, to może ja to w końcu zobaczę?
