Tęsknie za życiem.

Tak, aby w końcu poczuć się jak kiedyś.

Żeby czerpać z życia wszystko co się da. 

Żeby w końcu żyć po swojemu. 

Czuję, że zrobiłem już w życiu wszystko co mogłem. 

Że moje życie już przeminęło, choć mam dopiero 18 lat. 

No właśnie... 

18 lat... W tym miesiącu końce 19 lat... 

Kiedy? 

Kiedy mi te lata tak szybko uciekły przez dłoń? 

Kiedy to wszystko się wydarzyło? 

Kiedy spełniałem moje marzenia. 

Kiedy żyłem? 

Mam 19 lat... 

I czuję że muszę coś zmienić. 

Muszę się chyba obudzić, zacząć coś robić. 

Chciałbym się wyprowadzić do Norwegii, zrobić to? 

Tak o, po prostu?

To już nie chodzi o drobne zmiany, typu włosy, tatuaż. Tu chodzi o coś poważniejszego. Chodzi o mnie i o moje dalsze życie. Kiedyś czułem się dobrze jak zmieniałem kolor włosów, dzisiaj zaś jest mi to obojętne. 

W tym jest problem, że stałem się obojętny na pewne rzeczy. Pytanie brzmi, dlaczego? 

Co się takiego stało w moim życiu że jestem obojętny? Co takiego trafiło we mnie że mnie zepsuło? Nie znam odpowiedzi na ani jedno pytanie. 

Pisze tego posta płacząc w łóżku. 

Nie wiem co mam robić i gdzie zmierzać. 

Chce tylko podróżować, chce zwiedzać, chce kochać. A gdzie w tym wszystkim jestem ja? 

Ciągle mam w głowie dawnych przyjaciół, dawne chwile, dawne przygody. A przecież życie jest teraz. To co się dzieje. Nie to co się działo i co się będzie dziać. 

Wiem tylko, że chcę skończyć szkole. 

Zarobić troszkę i wyruszyć... 

Gdzie? Nie wiem... 

Obojętnie gdzie. 

Może wtedy poczuje w sobie zmianę. 

Zmianę na lepsze. 

A może potrzebuje drugiej połówki?

I tu się zaczyna problem. 

Bo są dni kiedy jest super, naprawdę jestem szczęśliwy. 

A są dni kiedy nie chce mi się nawet wstać z łóżka i cokolwiek robić... 

Płaczę, patrzę w sufit, później w okno i znowu w sufit. 

Tak bardzo tęsknie za zmianami, za sobą, za ludźmi, za życiem... 

Tęsknie za życiem.