3 lata blogowania

Kompletnie nie wiem jak zacząć tego posta

i nie wiem co chcę tutaj w ogóle napisać.

Dużo się zmieniło, ale to chyba wiadome.

3 lata temu miałem 15 lat i myślałem, że już wiem trochę o życiu.

O tym co chcę robić, co chcę pisać.

Jak mam żyć.

A teraz w wieku prawie (niestety) 18 lat nie wiem tego.

Jak to możliwe, że 3 lata temu wiedziałem, a teraz nie wiem?

Tak mi się wydawało, że wiem.

Nigdy tego nie widziałem.

Nie wiem co napisze za miesiąc, dwa, za rok.

Piszę to co czuje, to co mnie gnębi i to co chce przekazać ludziom.

Być może komuś to zmieni myślenie.

Czuje się jakby to było 10 lat temu.

Pamiętam jak wpadłem na pomysł bloga.

Byłem wtedy u dentysty i bardzo, ale to bardzo bolał mnie ząb.

Miałem zamknięte oczy i Pani kazała mi myśleć o miłych rzeczach.

Więc pomyślałem o pięknej polanie, motylkach, słońcu, małym wietrze, śpiewie,

o moich przemyśleniach, o byciu sobą.

"Może jest gdzieś teraz osoba, która potrzebuje szczerości, zrozumienia.

Chcę być sobą, ale nie umie."

Tak powstał blog.

Pomaganie innym poprzez moje doświadczenia.

Moją prawdziwość i szczerość.

Moją naturalność i wrażliwość.

Bez ukrytych kart.

Po prostu ja i wy.

Gdybym umiał śpiewać, już dawno byłbym piosenkarzem.

Nawet jeśli słuchałoby mnie 10 osób.

Tworzyłbym najbardziej prawdziwe i szczere piosenki jakie się da.

Śpiewałbym głośno o tym co mnie boli i uszczęśliwia.

Nie śpiewam, ale pisze.

Choć czuję, że to za mało, że mógłbym zrobić więcej.

To wiem, że nie zrezygnuje z bloga.

Nigdy.

Jeśli pomogłem choć jednej osobie, to jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

Dziękuje wszystkim, że przechodzimy tą historię razem.