Przecież kiedyś...

 Tęsknie za starą formą mojego bloga.
To było dla mnie takie prawdziwe i ważne.
Pisałem nawet przed Youtubem...

Pisałem przed instagramem, czy gdziekolwiek indziej.

Dodawałem zdjęcia, które sprawiały, że sam chciałem wchodzić na tego bloga i patrzeć.
Mimo, że te zdjęcia nie były najlepsze, nie musiały być,
ale były moje...

tylko moje - dla was.

Teraz nawet nie wiem co wstawiać.
Tak bardzo się zmieniłem, że kompletnie NIC nie sprawia mi przyjemności.

Naprawdę nic.

Zacząłem pisać w wieku 14 lat, a teraz?
Prawdopodobnie pójdę na studia i mam już 20 lat.
Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak bardzo bałem się tej liczby.
Nie wiem dlaczego, ale gdy ma się już 20 lat to ludzie patrzą na to inaczej.
To nie jest tak, że mnie to obchodzi, bo nie.
Tylko teraz nie mogę tak po prostu pojechać sobie na fiszce w samych skarpetkach, bo to będzie dziwne dla innych.
A dla mnie normalne.

Ja zawsze łamałem te stereotypy, zawsze byłem inny.
To ja byłem pierwszą osobą CHŁOPAKIEM, który pomalował włosy na moim osiedlu, nawet sobie nie zdajecie sprawy z tego jak ludzie na mnie patrzyli.
Tym bardziej, że to mała miejscowość.
Później jakieś śmieszne wyzwania,

tylko po to, żeby mieć co wspominać.

Tylko po to, żeby nie żałować.

Żeby żyć.

Żyć wbrew temu wszystkiemu co ludzie mówią.

Gdzie się podziały te wszystkie opowiadania dla was, które pisałem?
Ten blog zamienił się w jakieś wylewanie smutku - nie mówię, że to źle, tylko czasem warto napisać coś miłego i wesołego.
Tym bardziej, że nie da się być smutnym 24/7.

Postaram się dla siebie.

Dla was.

Przyjdzie taki moment, że blog znowu stanie się moim ulubionym miejscem.