Dzieciak

Nie widziałem Cię ponad miesiąc,

a to dziwne bo kiedyś widziałem Cię codziennie.

Mieszkałeś tutaj 3 lata więc to trochę dużo.

Na początku przeszkadzało mi to bo nie byłem przyzwyczajony do dzieci.

Denerwowałeś mnie, irytowałeś i wiele więcej złych rzeczy.

Nie dostrzegałem tego, że tak wiele mnie nauczyłeś.

Przecież jako jedyne dziecko w tym domu,

to ty mnie uczyłeś być dzieckiem dalej.

Dzięki Tobie tak naprawdę dalej byłem dzieckiem.

Czasem się z Tobą bawiłem i czułem się jak dawniej.

Czasem oglądałem z Tobą bajki i udawaliśmy, że my jesteśmy bohaterami tych bajek.

Zapominałem wtedy, że jestem już dorosły.

Zapominałem o tym "dorosłym" życiu.

A nawet czasem zdarzyło mi się zapomnieć o problemach.

O złamanym sercu.

O depresji.

O ludziach, którzy mnie skrzywdzili

i o ludziach,

którzy odeszli.

Dzisiaj przyszedłeś w odwiedziny i poczułem szczęście.

A zawsze jak słyszałem Twój głos czułem irytacje.

To dziwne jak to wszystko może się zmieniać.

Jak możesz zmienić zdanie o drugim człowieku w kilka miesięcy.

Chyba zaczynam Cię lubić.

Przecież jesteś moim bratankiem.

I jesteś dzieckiem.

Dzięki Tobie,

też mogę 

nim być.