Badzmy dobrzy w listopadzie

Wiecej o Halloween

 Dzisiaj halloween

Od trzynastu lat czuje go ciagle

Tak jakby zawsze we mnie zylo

Ten klimat i ten strach ktory halloween daje sprawia ze czuje sie jak ryba w wodzie

Bo we mnie zawsze byl strach

We mnie zawsze byla ciemnosc

Fascynuje mnie strach

Fascynuje mnie to co straszne

I czy to jest dziwne?

Ja nigdy nie balem sie tego co straszne

A czy powinienem?

Duchy, zjawy i demony

To cos co od zawsze bylo we mnie

Zawsze byla we mnie mgla, ciemnosc i mrok

Cicha cisza 

Głuchy mrok

Pod moim lozkiem zawsze znajdowaly sie potwory

A pozniej weszly we mnie

Widzialem duchy bez twarzy i ogromne pająki

Halloween nie jest złe

To granica pomiedzy swiatem zywych, a umarlych sie zaciera

Tylko skad wiesz ze to co dobre jest dobre, a to co zle jest zle?

Moze jednak jest odwrotnie?

Nigdy nie ufaj w to co slyszysz na 100%

Nigdy nie wiesz co jest dobre a co zle

Doinformuj sie sam

Duzo czytaj

I znajduj

Halloweenowa krotka opowiesc

 Dawno, dawno temu, w przedziwnym dniu, gdy słońce ledwo co wstało, szedłem przez opustoszałe miasto. Około południa spotkałem chłopaka, którego twarzy nie rozpoznałem. Być może mignął mi kiedyś przed oczami, może na skraju wspomnień, ale nigdy nie zdążyłem go poznać.

Był ubrany na czarno od stóp do głów. Cienie wokół jego oczu były tak głębokie i ciemne, jakby niósł w sobie kawałek nocy. Nie było w tym nic nadzwyczajnego – czarny kolor miał w sobie przecież klasę, tajemnicę, coś niepokojącego, ale pięknego. Mimo że jego strój zakrywał prawie wszystko, zdawałem się widzieć coś więcej. Jego ciało wydawało się posiniaczone, jakby przeszedł przez nieskończoną ilość bitew. A na czole widniał dziwny znak – odwrocone oko, niemal jak przekleństwo wypalone na skórze.

Zapytałem go, dokąd zmierza. Milczał przez długą chwilę, patrząc gdzieś w dal, aż w końcu mruknął tylko:

– Zaraz nadejdzie ciemność.

Nie wiedziałem wtedy, co miał na myśli. Ciemność? To tylko słowo. Dzień jednak toczył się dalej, a chłopak zniknął tak szybko, jak się pojawił.

Nie minął tydzień, gdy ciemność naprawdę przyszła. Był 31 października. Niespodziewanie, bez uprzedzenia, światło dzienne nagle zgasło, jakby słońce utraciło moc. Niebo przybrało kolor granatu, a wiatr zerwał się tak gwałtownie, że pozrywał z drzew wszystkie liście, jakby je przygotowywał na coś strasznego.

Ludzie wokół mnie zamarli, niektórzy jakby skamienieli, ich twarze znieruchomiały w dziwnym, nienaturalnym lęku. Nikt nie miał odwagi się poruszyć, jakby wszyscy czekali na to, co nieuchronnie nadciągało.

A wtedy, z granatowego nieba wyłoniła się postać – tak wielka, że wydawała się przykrywać cały horyzont. Jej cień spowił ziemię, niczym pierwszy dzień końca, a przecież to był dopiero początek.

Ziemia drżała, gdy zza kurtyny światła zaczęli wychodzić ci, którzy już dawno powinni być martwi. Ich ciała były popękane, poskręcane, a ręce i nogi wydawały się szukać siebie nawzajem, jakby każdy z nich był kawałkiem zapomnianej układanki. Wzdłuż ulic przebiegały stada czarnych kotów, a w ciemnych zakamarkach pająki zaczęły rosnąć do niewyobrażalnych rozmiarów. Zwierzęta, bez głów i kończyn, błąkały się w bezładzie, jakby same były zagubione w tej nowej rzeczywistości.

Na niebie pojawiały się potwory o kształtach, których nikt nie potrafiłby opisać. Pamiętam jedną postać wyraźnie – kobietę całą w czerwieni. Jej skóra zdawała się płynąć, a krew kapała z ust, jakby sama była uosobieniem bólu. I choć była okrutna, była też dziwnie fascynująca.

A oni wszyscy – potwory, upiory, duchy – żywili się lękiem, który ich otaczał. A ludziom nie brakowało strachu. Każdy najmniejszy szept, każde drżenie rąk dodawało im siły. Świat zmienił się w scenę dla ich niekończącego się tańca.

Wtedy zrozumiałem. Ten chłopak, którego spotkałem wcześniej, nie był zwykłym przechodniem. Był Panem Śmiercią, Kosiarzem, który przybył, aby zapowiedzieć początek końca. Martwe łosie i jelenie cofały się w czasie, jakby wracały do momentu, w którym wszystko się zaczęło. A czas sam cofnął się do punktu, w którym nastał nowy porządek świata.

Taki właśnie jest teraz świat. Taki świat jest do dziś.

A ja… to byłem ja.

Tesknie za sloncem o poranku

 Tesknie za sloncem o poranku

I za tym jak slonca promienie gladzily moja twarz

Na poczatku sie denerwowalem, a po chwili docenilem to, ze moge tego doswiadczyc

Ze kolejny dzien, moge oddychac

Czy wtedy bylem lepszy?

 Kiedys myslalem ze pewne rzeczy nigdy sie nie zmienia

Ten Adrian ktory

Korzystal

A teraz

Jestem mniej pewny siebie niz kiedys

Jak to mozliwe ze rzeczy ktore mialy byc niezmienne

Nagle sie zmienily

Odeszly i zniknely

Boje sie ze jak wypuszcze to co kocham

To juz nigdy do tego nie wroce

Juz nigdy tego nie odnajde

Moja mlodsza wersja mnie kloci sie z terazniejsza wersja mnie

I nie wiem czy chce byc tym Adrianem ktorym jestem teraz

Czy wtedy bylem lepszy?

Czy mlodszy ja polubilby terazniejszego siebie?

Juz proste rzeczy nie sprawiaja mi przyjemnosci

Juz mnie nie fascynują 

I to mnie przeraza

Juz nigdy nie bede 

Taki jaki bylem kiedys

Mysle ze moja mlodsza wersja nienawidzi tej terazniejszej

Bo przeciez jestem taki jaki nigdy nie chcialem byc

Mimo sukcesow

Mimo tego ze mi sie udaje

Nie jestem szczesliwy

Bo stracilem pewna czesc siebie, ktorej nie potrafie odzyskac

Powinienem to wypuscic

Ale…

Ja tego nie chce

I dlatego nienawidze tego jaki jestem teraz

Czuje ze juz nie jestem soba

I mimo ze nie bylem szczesliwy

Mimo tego ze bolalo mnie zycie 

To

Bylem soba

Bylem prawdziwy