Sztorm mi ciebie zabrał
Fala była tak duża, że nie zdarzyła cię powstrzymać
A teraz moja głowa wędruje w Oceanie
I wędruje z falami, tylko po to żeby Cię odszukać
Dalej nie znalazłem
I boję się, że już nie znajdę
Powoli moja głowa już tonie
I chyba się nie uratuje
Bo teoretycznie to
Mimo, ze zmieniło się wszystko
Całe moje życie wywróciło się do góry nogami
I gdyby to tylko 500 metrów
A to kilometry
To inny dom
To już nie to samo
To czuję się tak jakbym dalej miał 16 lat
Jakbym dalej zwiedzał świat kilometrami i cieszył się z nowo poznanego miejsca
Ale nie
Ja już nie mam 16 lat
Już nie ma tamtych miejsc
I ciebie też już nie ma dwa lata
Czasami za tobą cholernie tęsknię
I myślę jak ułożyć sobie życie bez ciebie
Przecież z tobą zwiedzałem świat
i zawsze oboje zastanawialiśmy się co to jest, to niebieskie z daleka
Teraz już wiem, że to było powietrze tylko w innym miejscu
Chciałem świat zwiedzić z tobą
Tylko z tobą
A teraz bez ciebie mi smutno
Nie chodzę już na spacery, bo bez ciebie to już nie to samo
Już nie słucham naszych piosenek, których słuchaliśmy zawsze w podróży
Już nie robię zdjęć i już nie chowam się w al’a lesie
Już nie szukam nowych rzeczy
Bez ciebie nie ma sensu tego robić
I włos staje mi dęba kiedy widzę co się z tobą dzieje
To już od dawna nie jesteś ty
A ty przecież taka nie byłaś
Gdzie jesteś?
Co się z tobą podziało?
Twoje imię na literę A
A teraz w alfabecie zniknęłaś i mój zaczyna się na B
Mój Świat bez ciebie nie istnieje
Boże jakie to wspaniałe uczucie leżąc na wodzie i patrzeć w niebo słuchać ćwierkanie ptaszków
tesknie za tym
W pokoju panowała cisza, którą przerywało tylko ciche buczenie lodówki zza ściany. Na ekranie telefonu błyszczały kolejne zielone dymki, jakby bohater w gorączkowym transie wyrzucał z siebie słowa.
„Proste. Popełnię samobójstwo.”
Litery układały się w wyrok, którego nawet on sam nie chciał jeszcze głośno wypowiedzieć. Palce drżały, ale pisały dalej.
„Odetnę tłuszcz z brzucha. Wyślę ci pocztą. I się wykrwawię. Z flakami na wierzchu.”
Było w tym coś groteskowego, niemal teatralnego – jakby desperacja mieszała się z czarnym humorem, jakby śmierć mogła być listem, przesyłką, czymś, co da się zapakować w kopertę. A jednak pod maską ironii kryła się prawda: pustka, która wciskała się do środka jak chłód zimowego powietrza przez nieszczelne okno.
Telefon zamilkł. Nikt nie odpisał.
W pokoju wciąż panowała cisza, lecz teraz brzmiała jak echo czegoś większego – jak echo samotności, która właśnie znalazła słowa.
To był dobry weekend
Taki niespodziewany, zaskakujący i nowy
Bo bliskość z naturą najważniejsza
I czuć
Życie
Nowe rzeczy prowadzą do przyjemności
A niespodzianka się udała
Więc widziałem w twych oczach wdzięczność
To dobre uczucie
Kiedy ktoś coś docenia
I dobrze że docenia
I widzi dużo pracy
Bo się starałem
A prezenty i niespodzianki
To coś co lubię najbardziej